ஒரு சருகின் சுயசரிதை

நான் இலையாய் இருந்த
நாட்கள் பற்றிப் பேச
இதழ்கள் துடிக்கின்றன

என் கிளை தாங்கிய
பல இலைகளிலே நானும் ஒருவன்
என்னைத் தின்னும் பூச்சிகள்கூட காற்றடித்தால்
என்னைப் பற்றியே நிற்கும்

பக்கத்து இலையைப் பார்த்து
பரவசப் பட்டதுண்டு
நாங்கள் துளிரிலிருந்தே
ஒன்றாய் வளர்ந்தவர்கள்

காற்று வீசிய போதெல்லாம்
நாங்கள் ஒரே திசையில் ஆடினோம்
உதிரும் போதும் ஒன்றாய் உதிர்வோமென
உறுதிமொழி கொண்டோம்

பலம் குறைந்து கிளைமேல்
பற்று குறைந்து
உதிர்ந்தேன் ஒருநாள்

இவ்வளவு நாள் நாங்கள்
சேர்ந்து ஆடிய காற்று
என்னை மட்டும் இன்று
எங்கோ கொண்டு சேர்த்தது

அந்த இலை எப்படி இருக்கிறதோ?
என்னைப் போல் சருகானதோ?
இல்லை இன்னும்
சூரியனைக் காதலிக்கிறதோ?

கேட்டுச் சொல்வாயா காற்றே?


( ** என் பால்ய நண்பன் குமாருக்கு இந்தக் கவிதை சமர்ப்பணம் **)

.